Η
34η επέτειος από την ανακήρυξη του ψευδοκράτους…
…και
οι ολέθριες αυταπάτες των πολιτικών ηγεσιών της Ελληνικής πλευράς
Γράφει
ο Περικλής Νεάρχου
Πρέσβυς
ε.τ.
Στις
15 Νοεμβρίου, το ψευδοκράτος στην κατεχόμενη Κύπρο εόρτασε θορυβωδώς και με τον
πιο προκλητικό τρόπο την 34η επέτειο από την ανακήρυξή του, το 1983. Τη φορά
αυτή δεν περιορίσθηκε στις συνήθεις παρελάσεις, πανηγυρισμούς και επιδείξεις. Η
Άγκυρα επιστράτευσε και την Πολεμική της Αεροπορία, η οποία προέβη σε
υπερπτήσεις πάνω από τη Λευκωσία και σε ακροβατικές επιδείξεις.
Η αναβάθμιση αυτή των
προκλητικών πανηγυρισμών έχει ένα ιδιαίτερο νόημα. Θέλει να στείλει στην
Ελληνική πλευρά ένα απειλητικό μήνυμα, αναφερόμενο σε τρία κυρίως θέματα:
• Στην αξιοποίηση από την
Κυπριακή Δημοκρατία της Κυπριακής ΑΟΖ. Η Άγκυρα προβάλλει αφενός τα
«δικαιώματα» των Τουρκοκυπρίων και αφετέρου αμφισβητεί, με βάση τις δικές της,
γνωστές θεωρίες, την ΑΟΖ της Κύπρου.
• Στις Προεδρικές εκλογές
της Κύπρου και στις προοπτικές επαναλήψεως των δήθεν διακοινοτικών συνομιλιών
για «λύση» του Κυπριακού. Η Άγκυρα θέλει
να εκφοβίσει την Ελληνική πλευρά για να μην ανατρέψει τη βάση των συνομιλιών,
που την οδήγησαν σε ολέθριες παραχωρήσεις, αλλά να εμμείνει στην ίδια πολιτική.
Με άλλα λόγια, να διατηρήσει στην εξουσία τον σημερινό Πρόεδρο, που έδειξε
μέχρι τώρα μέχρι που μπορεί να πάει, έχοντας παραλλήλως την υποστήριξη της
ηγεσίας του ΑΚΕΛ.
• Στην πρόσφατη απόφαση
της Κύπρου να συμμετάσχει στην Ευρωπαϊκή Κοινή Άμυνα (PESCO) μαζί με άλλες 22
χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Η απόφαση αυτή ενόχλησε ουσιαστικά την
Άγκυρα, γιατί λαμβάνει χώρα σε μια συγκυρία κρίσεως στις σχέσεις μεταξύ Άγκυρας
και Ουάσινγκτον, νέας μεγάλης εντάσεως στη Μέση Ανατολή και εξόδου της Μ.
Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Το τελευταίο έχει τη σημασία ότι οι
Βρετανικές βάσεις δεν μπορούν πλέον να καταμετρώνται σ’ ένα κοινό Ευρωπαϊκό
αμυντικό δυναμικό. Καταμετρώνται, βεβαίως, ως κοινό Νατοϊκό αμυντικό δυναμικό.
Στο μέτρο όμως που επιχειρείται σήμερα από την Ευρωπαϊκή Ένωση, με πρωταγωνιστή
τη Γαλλία, να οικοδομηθεί μια Ευρωπαϊκή κοινή άμυνα, η Κύπρος, λόγω της
στρατηγικής της θέσεως, αποκτά πολύ ιδιαίτερη σημασία για την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η νέα μάλιστα διαφαινόμενη
κρίση στην περιοχή, μ’ επίκεντρο τον γειτονικό Λίβανο, με τον οποίο η Γαλλία
έχει ιδιαίτερες σχέσεις και συμφέροντα, προσδίδει στην Κύπρο ιδιαίτερη σημασία
για τη φιλική αυτή χώρα. Η εμπλοκή επίσης της Γαλλίας, με την εταιρεία Total,
στην αξιοποίηση των ενεργειακών πόρων της Κυπριακής ΑΟΖ επαυξάνει το Γαλλικό
ενδιαφέρον. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο εντάσσεται η επίσκεψη του Κυπρίου Προέδρου
στο Παρίσι και η υπογραφή νέας συμφωνίας ενισχυμένης στρατιωτικής συνεργασίας
μεταξύ των δύο χωρών, στην οποία περιλαμβάνονται ναυτικές και αεροπορικές
διευκολύνσεις στη Γαλλία.
Οι εξελίξεις αυτές,
ιδιαίτερα η εξαγγελία της κοινής Ευρωπαϊκής αμυντικής πολιτικής (PESCO) και η
συμμετοχή της Κύπρου σ’ αυτήν, δείχνουν πόσο λανθασμένη και ανεδαφική είναι η
ιδέα για πλήρη αποστρατικοποίηση της Κύπρου στο πλαίσιο μιας ενδεχόμενης λύσεως
και πόσο λάθος ήταν η σπουδή, προσφάτως, της Κυπριακής Βουλής να επαναβεβαιώσει
τη θέση αυτή. Αποδοχή της ιδέας της
πλήρους αποστρατικοποιήσεως θέτει εμμέσως την ανάγκη εγγυήσεων, όσο και αν αυτές
απορρίπτονται. Κατά δεύτερο λόγο, η Κύπρος θα αποξενωνόταν, σε μια τέτοια
περίπτωση, από το μοναδικό γεωπολιτικό της πλεονέκτημα, το οποίο στην πράξη θα
εγκαταλειπόταν σε πρόθυμους «εγγυητές». Στη συγκεκριμένη περίπτωση στους
Βρετανούς, που έχουν στην Κύπρο στρατιωτικές βάσεις, και στους Τούρκους, που
έχουν το προγεφύρωμα της κατεχόμενης Κύπρου.
Είναι καιρός, επομένως, η
ιδέα αυτή να εγκαταλειφθεί επισήμως, με την ευκαιρία της συμμετοχής της Κύπρου
στην κοινή Ευρωπαϊκή αμυντική πολιτική. Η ιδέα αυτή είχε προβληθεί στο παρελθόν
από την Ελληνική πλευρά ως επιχείρημα ότι η Κύπρος δεν θα αντιπροσώπευε κανέναν
κίνδυνο ασφαλείας για την Τουρκία. Η
Άγκυρα όμως δεν καταλαβαίνει και δεν αποδέχεται τέτοιου είδους επιχειρήματα.
Διεκδικεί και επιδιώκει ανυποχώρητα στρατιωτική παρουσία στην Κύπρο και
φιλοδοξεί να επιβάλει το ψευδοκράτος ως ισότιμο μέρος ενός μορφώματος, που θα
της εξασφάλιζε λόγο και έλεγχο πάνω σε ολόκληρη την Κύπρο.
Με
τα δεδομένα αυτά, η συνέχιση της ίδιας πολιτικής, που οδήγησε τελικά σε Πενταμερή
και στον μέγιστο κίνδυνο του Κραν Μοντανά, θα ήταν ό,τι χειρότερο και
αναξιότερο γα την Ελληνική πλευρά. Τα ιδεολογήματα που
προεβλήθησαν ως επιχειρήματα και δικαιολογίες για εμμονή στην ίδια αδιέξοδη και
καταστροφική πολιτική δοκιμάσθηκαν στην πράξη. Τι απέδειξαν; Επιβεβαίωσαν με
τον χειρότερο τρόπο ότι η Τουρκική πλευρά δεν θέλει ούτε δημοκρατική, ούτε
βιώσιμη, ούτε Ευρωπαϊκή λύση. Οι υπέρμαχοι όμως της σημερινής πολιτικής
προσπαθούν να υποστηρίξουν ότι αυτό είναι δήθεν ο στόχος των συνομιλιών, παραπλανώντας
τον Κυπριακό λαό. Η συνέχιση της πολιτικής αυτής δεν είναι αβλαβής και χωρίς
συνέπειες. Ο απολογισμός είναι ήδη τραγικός. Φτάσαμε στο σημείο οι πλέον
μαξιμαλιστικές Τουρκικές θέσεις, όπως η εκ περιτροπής Προεδρία, η αποδοχή των
τεσσάρων Ευρωπαϊκών ελευθεριών για όλους τους Τούρκους υπηκόους, η αποδοχή της
προτεραιότητας του χρήστη για τις κατεχόμενες Ελληνοκυπριακές περιουσίες και το
Τουρκικό βέτο σε όλα τα επίπεδα μιας ενδεχόμενης ομοσπονδιακής δομής, να
παρουσιάζονται ως «πλαίσιο Γκουτιέρες», ως πλαίσιο δηλαδή του ΟΗΕ. Πρόκειται κυριολεκτικά για διαπραγματευτικό
«κατόρθωμα» του σημερινού Προέδρου, όπως και το γεγονός ότι το ψευδοκράτος, που
δεν αναγνωρίσθηκε επί 34 χρόνια, παρουσιάζεται σήμερα ως δήθεν «ισότιμο μέρος».
Η Κύπρος έχει ανάγκη από
μια νέα στρατηγική, που θα θέσει τέλος στις ψευδαισθήσεις και σε μια
αυτοκαταστροφική πολιτική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου